Jesień na ulicy Czereśniowej

Dziś pierwszy dzień jesieni. Tak, wreszcie nadeszła, wyczekana i wypatrywana od jakiegoś czasu, każdy żółknący listek, każdy powiew chłodniejszego powietrza były sygnałem, że zaraz, już za chwilę przyjdzie w złocisto-czerwonej szacie i otuli nas szalikiem. Uwielbiam tę porę roku, jak żadną inną, a już najbardziej na świecie uwielbiam nadchodzący miesiąc, miesiąc Babiego lata i Złotej jesieni.

Według mnie jest to niezwykle bogaty w doznania czas, warzywa i owoce mają niezapomniany smak i zapach, liście mienią się barwami od delikatnej zieleni, poprzez soczyste żółcie, aż po płomieniste czerwienie i stonowane brązy. Kiedy idę na spacer i wchodzę do lasu, nie otacza mnie jedynie leśna cisza i cichy świergot ptaków, słyszę jeszcze szelest koron drzew targanych wiatrem i chrzęst opadłych, suchych liści pod butami.

Moje zmysły jesienią szaleją ze szczęścia, a skoro moje tak mają, to i zmysły mojej potomki najprawdopodobniej również. Widzę z resztą po niej, że zdecydowanie woli chłodniejsze klimaty i tegoroczne upalne lato nie przypadło jej do gustu. Teraz natomiast mogłaby spędzać na dworze całe dnie, zbierać orzechy, szyszki i żołędzie, bawić się dźwiękami np. wrzucając kasztany do miski i potrząsając, albo mnąc w rękach zeschnięte liście.

Nie mogłam zatem uczynić inaczej, jak zabrać Tosię na spacer do parku i na plac zabaw, a do plecaka spakować "Jesień na ulicy Czereśniowej", o której chciałam Wam dzisiaj opowiedzieć. Jest to jedna z naszych absolutnie najukochańszych pozycji książkowych, pięknie wydana, cudnie zilustrowana, trochę tajemnicza i przynosząca jesienny klimat jak żadna inna książka.

Długo zastanawiałam się nad zakupem, ponieważ mieliśmy już na półce Miasteczko Mamoko, o którym możecie poczytać tutaj KLIK. Obie te pozycje mają podobne założenie, obserwujemy bowiem tych samych bohaterów na kolejnych kartach, zupełnie jak byśmy za nimi szli i podglądali ich kolejne perypetie. Zarówno Mamoko jak i Czereśniowa, są więc pełne opowieści rozmaitych, które można dziecku opowiedzieć w czasie przeglądania, a można też zupełnie zignorować związki przyczynowo-skutkowe i skupić się na każdej stronie z osobna, wyszukując na niej kolejne szczegóły.

Ulica Czereśniowa różni się natomiast od serii Mamoko tym, że jest znacznie bardziej naturalna, nie mamy tu dziwnych stworzeń, ni to ludzi, ni to zwierząt, nie uświadczysz tu ufoludka, ani świnki sączącej kawę z filiżanki. Na Czereśniowej świnki siedzą grzecznie na farmie, kruk kradnie ser, lis przemyka przez kolejne strony, a wszędzie aż roi się od typowo ludzkich postaci z całkiem zwyczajnymi przygodami. Obie te pozycje mają w sobie wiele uroku i według mnie każda z nich nadaje się do innych okazji i choć są tak inne, mogą się dobrze uzupełnić.

Część jesienna Czereśniowej według relacji znajomych jest jedną z najbogatszych w treść, dzieje się w niej najwięcej i najwięcej można wypatrzeć. Mnie na razie ciężko porównać, ponieważ mamy w księgozbiorze na razie tylko tę jedną (druga o nocy dotrze do nas już niedługo). Mogę jednak powiedzieć z czystym sumieniem, że rzeczywiście jest bardzo urozmaicona i można przy niej przesiedzieć długie godziny, szperając na kolejnych stronach, wynajdując urokliwe szczegóły i tworząc kolejne połączenia.

Jak na jesień przystało, mamy tu mnóstwo różnokolorowych liści, znajdziemy też kasztany i żołędzie. Są wiewiórki zbierające zapasy na zimę i festiwal dyni. Są lampiony, które jesienną nocą będą się naprawdę pięknie prezentować. Jest też fontanna wody z pękniętej rury, farma lam i ukochana tosiowa ławeczka (Czereśniowa to jedyna książka, na której udało nam się znaleźć ławkę, a moje dziecko nie wiedzieć czemu uwielbia ławki...).

Książkę polecam naprawdę bardzo gorąco, pośród rodziców i dzieci (od roczku wzwyż) bije ona rekordy popularności i wcale mnie to nie dziwi. Będzie to doskonały pomysł na roczkowy prezent, albo książkowy zakup na poprawę humoru. Czereśniowa ponad to świetnie nada się jako pierwsza książka, ucząca jednocześnie obchodzenia się z tymi delikatnymi przedmiotami. Ma grube, kartonowe karty, jednocześnie dość giętkie, więc ciężko będzie je złamać albo porwać. Pięknie uczy przewracania stron, a przy okazji potrenuje łapanie równowagi w czasie chodzenia, bo przeniesienie jej przez małego człowieka, z jednego miejsca na drugi bez wywrotki, to naprawdę niezły wyczyn.

PS.

Mam też jedną ciekawostkę, a zarazem motyw łączący Mamoko z Czereśniową, w obydwu tych książkach możemy znaleźć papugę, która na pierwszych kartach ucieka z klatki, by po zwiedzeniu miasteczka, powrócić do właściciela.

A na koniec kilka migawek z tosiowego buszowania po placu zabaw, niestety nie udało mi się uchwycić jak bujała się sama na huśtawce bez zabezpieczeń dla maluchów, ale w tamtej chwili miałam dusze na ramieniu i stałam ciągle w pogotowiu, żeby ją złapać. Ostatecznie i tak, kiedy się zsunęła, nie zdążyłam zareagować, ale na szczęście poradziła sobie sama i wyszła z opresji w jednym kawałku i bez grama łez.

I jeszcze "Ptasie radio", czyli sejmik na drucie telegraficznym. Ależ tam było głośno! Dla tych, co nie wiedzą, ptasie sejmiki to niezawodny znak końca lata. Zbiórka skrzydlatych przyjaciół sygnalizuje, że za chwilę odlatują do ciepłych krajów, a nam przyjdzie na nie poczekać co najmniej do marca.

Wpis w ramach projektu Mały Przyrodnik:

Koniec psot!