Przygody z książką 3: Mysi domek

Swój dzisiejszy post chciałam zacząć od kilku słów wstępu dotyczących mojej wielkiej miłości do miniatur. O tej miłości w zasadzie mało kto wie tak naprawdę, ponieważ nigdy nie miałam okazji, by jakikolwiek malutki domek stworzyć czy skompletować z gotowych elementów. Natomiast zawsze, gdy widzę jakieś małe dzieło sztuki, tak dokładne i zachwycająco realistyczne, moje serce bije szybciej i mocniej. Uwielbiam tę niesamowitą szczegółowość, którą prezentują najlepsze miniaturzystki, każdy element wystroju stworzonych przez nie domków zachwyca i jest tego zawsze tak dużo, że doprawdy nie wiadomo na czym zawiesić oko w pierwszej kolejności.

Nie wiem czy wiecie, ale są muzea, w których można obejrzeć domki z różnych epok i tworzone w różnym stylu i nie mówię tu o zmniejszonych zabytkach czy cudach świata, a po prostu o malutkich domkach z malutkimi mebelkami.

Praskie Muzeum Zabawek

Takie muzeum znajdziecie na przykład w Pradze KLIK, gdzie mają naprawdę wspaniały zbiór, który zachwycił nie tylko mnie, ale i mojego małżonka.

Londyńskie Muzeum Dzieciństwa

Fantastyczną kolekcję posiada także londyńskie Muzeum Dzieciństwa KLIK, jedną z najwspanialszych na świecie i marzę skrycie, by móc kiedyś ją zobaczyć na własne oczy. Już nawet sama strona poświęcona ich kolekcji domków dla lalek zapiera dech KLIK.

Muzeum Dzieciństwa w Edynburgu

W szkockiej stolicy Edynburgu, także znajdziemy bardzo przyjemne muzeum, w którym znajduje się cała galeria poświęcona dzieciństwu KLIK.

Muzeum Zabawek w Norymberdze

Cudownym miejscem jest też Muzeum Zabawek w Norymberdze KLIK, powstałe dzięki ogromnej kolekcji zebranej przez Lydię i Paula Bayerów, tworzonej od lat dwudziestych XX wieku, już z myślą o stworzeniu wielkiej wystawy. 

Jeden z domków z kolekcji Anety Machnickiej-Popiel

W Polsce natomiast do tej pory w różnych muzeach pojawiały się jedynie czasowe wystawy z kolekcją Pani Anety Machnickiej-Popiel, niesamowitej kobiety, która razem ze swoimi dziećmi zbiera i poddaje renowacji stare domki dla lalek. Od 2016 roku ma natomiast powstać w Warszawie Muzeum domków dla lalek, gdzie kolekcja zagrzeje miejsce na stałe KLIK. Pani Machnicka prowadzi także jedyną w Polsce stronę, całkowicie poświęconą miniaturowym domkom i znaleźć tam można mnóstwo artykułów dotyczących tworzenia i naprawy takich cudeniek KLIK.

Muzeum Zabawek i Zabawy w Kielcach

Muzeum w Karpaczu

Warto też wybrać się do Muzeum Zabawek i Zabawy w Kielcach KLIK, mają tam bowiem pokaźną i piękną wystawę zabawek historycznych, w tym właśnie domków dla lalek oraz do Muzeum Zabawek w Karpaczu KLIK, którego trzon stanowi piękny zbiór zabawek twórcy wrocławskiej pantomimy, Henryka Tomaszewskiego.

Miniaturitalia

Ponad to, jeśli ktoś woli nowsze dzieła sztuki, w lutym w miasteczku położonym na północy Włoch, odbywają się co roku tzw. Miniaturitalia, czyli targi miniatur. Jak dla mnie jest to miejsce, w którym dzieją się cuda, dzięki nowinkom technicznym dzisiejsi miniaturzyści tworzą tak niesamowite rzeczy, że patrząc na nie ma się wrażenie, że za chwilę zaczną autentycznie żyć własnym życiem.

Kensington Dollhouse Festival

Z bardziej nam dostępnych targów (bo są jeszcze np. w Chicago, ale tam mało kto ma szansę dotrzeć kiedykolwiek), w Londynie odbywają się wielkie targi Kensington Dollshouse Festival, absolutnie największa tego typu impreza w Europie, gdzie można znaleźć wszystko na temat współczesnej sztuki miniatury. Jeśli ktoś na początku grudnia wybiera się do Londynu, koniecznie niech tam zajrzy, wystawa odbędzie się bowiem 5 grudnia (w moje urodziny, chlip).

Poppenhuis & Miniaturenbeurs

W przyszłym roku zaś w październiku, w Holandii odbędzie się największa na świecie wystawa domków dla lalek Poppenhuis & Miniaturenbeurs. Wielkie wydarzenie, mnóstwo eleganckich i pięknych zabawek, domków z marzeń i multum prześlicznych szczegółów (szkoda tylko, że to głównie eksponaty kolekcjonerskie i niewiele z nich trafi w kochające, małe rączki).

Mam też swojego ulubionego bloga prowadzonego przez miniaturzystkę, Lady Fanaberię. Dziewczyna jest fantastyczna, założyła własny sklep ze swoimi cudownymi, malutkimi wyrobami, wyjeżdża na targi, a jej prace są opisywane w różnych magazynach specjalistycznych (uwierzylibyście, że istnieją gazety stricte poświęcone miniaturom?).

Dość jednak tych wywodów i mega długiego wstępu, sam mi się tak rozrósł przypadkiem, nie bijcie, błagam! Czas teraz przejść do sedna, czyli do książki, o której chciałam Wam dzisiaj opowiedzieć, a w której miniatury odgrywają ogromną rolę.

"Mysi domek. Sam i Julia w teatrze" to przepiękna i bardzo nietypowa książka obrazkowa do wypatrywania i wynajdywania szczegółów, opatrzona nie ilustracjami, ale zdjęciami. Zdjęciami nie byle jakimi, ale pokazującymi najprawdziwsze dzieła miniatury, malutkie domki dla myszek, z mnóstwem zachwycających szczegółów. Ten domek istnieje naprawdę i można go zobaczyć, a nawet dotknąć! Liczy sobie ponad sto pokoików i rozmaitych zakamarków oraz przejść, a wszystko to stworzyła holenderska pisarka, mama czwórki dzieci, Karina Schaapman.

Ten domek jest wprost niesamowity, choć właściwie trzeba by go nazwać domiszczem albo mysim pałacem, jak bowiem możecie zobaczyć na zdjęciu poniżej, jest ogromny. Dałabym wszystko, żeby móc do niego zajrzeć i dotknąć, żeby móc się razem z Tosią pobawić cudownymi pluszanymi myszkami i ich tajemnymi schowkami. Na filmie, który również linkuję poniżej, widać jak misterna i drobiazgowa to praca, niestety autorka wypowiada się w języku niemieckim, który mało kto u nas zna, ale obrazy mówią same za siebie.

 

To jedna z tych książek, w których to tekst jest dodatkiem do zdjęć, uzupełnia je choć wcale nie jest konieczny. Czasem kuszę się na to, by opowiedzieć jakąś historię po swojemu i Tosia jest nią równie zachwycona, co opowieściami do czytania. Z tych obrazków można wyciągnąć tak wiele i tak cudownie się przy nich bawić. Oglądamy ją w nieskończoność, wypatrując kolejnych szczegółów, szukając szlachetnych kamieni, które rozsiane są tam wszędzie, licząc szklane kulki i kibicując Samowi w czasie jego gry na trąbce, a małej Elli przy jej próbach tańca (na zdjęciu z Ellą jest śliczny, malutki miś, to tak w ramach dzisiejszego święta! ;) ).

 Znajdziemy w niej też elementy, których ciężko spodziewać się w książkach dla dzieci. Jest tu mowa o śmierci dziadka, o przeżywaniu jej i o tym co się dzieje, kiedy ktoś umrze. Niesamowite jest to, że myszki malują trumnę dziadka, wydaje się to nie do pomyślenia, ale z drugiej strony dzieci i dorośli tworzą dla dziadka ostatnie obrazy tego, co lubił i jest to piękne.

W książce znajdziemy też krótką historyjkę o kotłowni. W której znanej Wam książce jest jeszcze mowa o takim miejscu? Do tego jeszcze jedna z myszek ulega wypadkowi i ląduje w szpitalu ze złamaną łapką, to także dość nietypowy temat na opowiadanie dla dzieci, ale się sprawdza, pomaga zrozumieć pewne rzeczy.

W warsztacie stolarza można znaleźć drewniane spinacze, ciekawe do czego ich używa?

A oto i pomalowana przez myszki trumna dziadka. W sumie wygląda całkiem wesoło i może tak łatwiej się pogodzić z czyimś odejściem niż w ponurej atmosferze.

Kotłownia, w której praca wre.

Biedna myszka wylądowała w szpitalu ze złamaną nogą. A tam cuda, nawet malutkie bandaże można znaleźć!

Urocze podpisy na gipsie.

W mysim domku znajduje się mnóstwo tkanin wszelkiego rodzaju, jest nawet krótka opowiastka poświęcona tzw. Szmaciarzowi, czyli śmieciarz, który raz w tygodniu zamienia się w kolekcjonera starych ubrań i szmatek. Historyjka o nim jest żywcem wyciągnięta z dzieciństwa męża autorki książki. Z krótkiej notki na końcu książki możemy się też dowiedzieć, że cały domek powstał z kartonów po pomarańczach i papier mache, a tkaniny i ubranka które widzimy powstały z autentycznych skrawków pochodzących z lat 50 - 70 XX wieku.

Jestem specjalistką od wynajdywania na obrazkach rzeczy dziwnych, które zostały ciekawie użyte, jak na przykład kapsel w roli foremki do szarlotki, który niemalże całkowicie skradł moje serce.

Cudownie patrzy się też na rzeczy, które dla nas są maleńkie, a w domku myszek nagle wyglądają na coś naprawdę ogromnego, jak np. czaszka kota w gabinecie myszki badacza, która jak dla mnie wygląda tam jak czaszka mamuta albo innego wielkoluda.

W całej książce zachwyciła mnie też mnogość maleńkich książeczek. Właściwie na każdej stronie, na której znajduje się jakiś pokój, są myszkowe książki. Czasami w naprawdę ogromnej ilości, poupychane w każdy kąt, niemalże łóżko jest z nich zbudowane! Babcia myszka wie co dobre, a tę kolekcję zbierała pewnie całe swoje mysie życie. Zerknijcie na wcześniejsze zdjęcia, tam też można wypatrzeć mnóstwo papierowego szczęścia. Lubię książki, które same krzewią w dzieciach miłość do siebie, które pokazują, że ich bohaterowie lubują się w czytaniu (choć z tekstu dowiemy się, że to Sam jest molem książkowym, a Julia woli obrazki i jest raczej typem odważnego odkrywcy). Taka postawa sprawia, że dziecko ma potwierdzenie, że czytanie jest fajne i warto się w nie bawić, nieustannie i wszędzie, nawet w kuchni i łazience!

I kolejne dwa, śliczne i maluteńkie misie do kolekcji.

Na koniec chciałam Wam pokazać coś, co mnie bardzo mile zaskoczyło i czego się kompletnie nie spodziewałam. Mianowicie opowieść o teatrze, tytułowa skądinąd, więc ważna, kryje w sobie mały sekret. Zasiadamy na widowni razem z myszkami i szczurkami, czekając na występ i nagle kurtyna się otwiera... Tak, po rozłożeniu stron, okazuje się, że scena w teatrze zajmuje prawie metr, dzięki czemu zyskujemy niesamowitą perspektywę. Małe staje się duże i wyraźne, możemy zobaczyć nawet boczne balkony na widowni i baczniej się wszystkiemu przyjrzeć. Na mnie zrobiło to wrażenie, a Tosi zaświeciły się oczy, kiedy zobaczyła, że książka nagle urosła na boki.

Żal mi trochę kończyć ten post, bo dobrze mi się pisze i mogłabym Wam jeszcze sporo poopowiadać o miniaturach i tej niezwykłej książce, ale jest już późno i czas iść spać. Mam nadzieję, że jutro przy porannej kawie obejrzycie i przeczytacie ten post z uśmiechem i dacie się namówić na odwiedziny w malutkim Mysim domku.

Post bierze udział w projekcie Przygoda z książką 3:

Zapraszam też do obejrzenia blogów innych uczestniczek projektu, znaleźć je możecie TUTAJ.

Koniec psot!