Kiedy miś choruje

Oto Miś, jeden z najlepszych pluszowych przyjaciół Tosi. Miś kombatant, który przeżył moich dwóch siostrzeńców, a wcześniej jeszcze inne dzieci, ponieważ przyszedł do naszej rodziny jako część spadku. Po Misiu generalnie nie było widać ile przeżył, albo więc jest takim twardzielem, albo miał naprawdę troskliwych i kochających właścicieli. Przybył do nas jednak z małą raną wojenną na nóżce. Dziurka była niewielka, nic się z niej nie sypało, nie było więc konieczności natychmiastowej interwencji. Z czasem jednak Tosia rosła, jej motoryka się rozwijała, a wraz z nią rosła też ilość przytulań, tarmoszeń i dzikich harców. W końcu nóżka nie wytrzymała i zaczęła dokuczać.

Dziura robiła się coraz większa i większa, aż w końcu Miś wylądował w domowym szpitalu na półce. Długo się przygotowywał do ciężkiej operacji, aż wreszcie wczoraj nadszedł ten dzień.

 

Operacja była ciężka, trwała długo, tak długo, że Tosi brakło cierpliwości pod koniec i bardzo chciała natychmiast wybudzić Misia z narkozy. Trzeba było nadludzkiej przemyślności i ogromnego nakładu argumentacji, by uległa i poczekała aż ostatni węzełek zostanie zawiązany.

Gdy tylko nożyczki odcięły nadwyżkową nitkę, Tosia porwała Misia i pobiegła wraz z nim do swojego stolika, gdzie najpierw Miś został obcałowany i wyprzytulany.

A następnie został zaangażowany do zabawy w pokazywanie. Tosia bardzo lubi tłumaczyć swoim pluszakom co jest na poszczególnych obrazkach i jakie dźwięki wydają kolejne zwierzątka.

Kiedy Miś poczuł się na siłach, zasiadł już samodzielnie przy stole i wraz z Tosią rozpoczął lekturę ich ulubionej książeczki o małej, bardzo głodnej gąsienicy.

To był bardzo udany dzień, operacja zakończona sukcesem i tak cudownie ciepły wybuch dziecięcych uczuć. Dla takich dni człowiek jest w stanie znieść dziesiątki innych, w których wyrzynają się zęby albo dokuczają inne dziecięce sprawy. Serce mamy grzeje się wtedy i nabiera sił.